Przeprowadzono badania dylatometryczne na wieloskładnikowym kompozycie złożonym z trudnotopliwych odpadów przemysłowych w celu określenia jego przydatności do powtórnego wykorzystania na wyłożenia pieców topielnych. Badany kompozyt zawierał następujące materiały odpadowe: biały elektrokorund z  form do odlewania, tlenek chromu Cr2O3z farb ognioodpornych, tlenek cyrkonu ZrO2 z form do odlewania tytanu, proszek cegły szamotowej, zużyty katalizator z procesów produkcji kauczuku syntetycznego na bazie tlenków Al2O3, Cr2O3, SiO2, Fe2O3, FeO, K2O, CaO, TiO2. Badania przeprowadzono w komorze dylatometrycznej  w cyklu: nagrzewanie od 26 do 13500C z prędkością 200/min, wytrzymanie w temperaturze 13500C przez 20 min. i chłodzenie do 260C z prędkością 100C/min. Analiza krzywych dylatometrycznych wykazała stopniowe spiekanie poszczególnych składników kompozytu. Stwierdzono, że zastosowanie ognioodpornych glin zawierającymi ultradrobne cząstki sprzyja zagęszczeniu struktury kompozytu i podnosi jego właściwości fizykochemiczne. Wyniki badań potwierdziły założenie pracy i wykazały możliwość wykorzystania ognioodpornych odpadów przemysłowych w szeregu procesów w przemyśle odlewniczym.

Inspiracją do podjęcia badań przez japońskich naukowców było rozszerzenie (japońskiej) ustawy recyklingowej o odpady pochodzące z drobnego sprzętu elektronicznego z gospodarstw domowych . Technologie recyklingu dużego sprzętu okazały się bowiem nieodpowiednie, gdyż wytwarzały frakcje zawierające znaczny udział cennych metali razem z tworzywami sztucznymi. Ponadto, skłębiony drut Cu obniża skuteczność separacji metodą jig przez hamowanie ruchu cząstek w komorze separatora. W związku z tym, klasyczną technologię separacji grawitacyjnej (jig) uzupełniono o dodatkowe etapy. Po separacji magnetycznej oraz eddy current, pozostały materiał, zawierający głównie tworzywa, szkło, drewno, papier i różne metale, był klasyfikowany na sitach rotacyjnych i rozdzielany na frakcje wymiarowe: grubą, średnią i drobną. Następnie oddzielono w wodzie część pływającą, a pozostały materiał przesiano przez sito o oczkach 1 mm i poddano separacji grawitacyjnej jig. Wydzielono 4 frakcje o gęstości właściwej 1,0; 1,2; 1,4 i 1,8,  a składniki poszczególnych frakcji rozdzielano ręcznie na: druty Cu, inne metale i inne materiały. Te grupy w ramach poszczególnych frakcji stanowiły materiał wyjściowy do dalszego przerobu z wykorzystaniem  separacji jig, która dla frakcji „druty Cu”,   poprzedzona była wstępnym etapem rozdrabniania drutu.  Zastosowano przy tym 2 metody rozdrabniania (zmiany kształtu):  na krótsze odcinki proste i na dłuższe odcinki, lecz zaginane siłą odśrodkową w komorze obrotowej. Stwierdzono, że wstępna separacja względem kształtu powoduje wzrost skuteczności odzysku złomu drutów Cu z 64% do 92% i 98%, zależnie od metody wstępnego rozdrabniania drutu (zmiany kształtu). 

Przedstawiono wyniki badań dotyczące klasyfikacji zawiesiny kalcytu przy pomocy hydrocyklonu. Celem badań było określenie właściwości strumieni przelewowego i wylewowego w procesie filtracji ciśnieniowej a także określenie powierzchni filtracji wymaganych do uzyskania określonej wydajności procesu. Nadawę do badań stanowiła zawiesina wody i kalcytu przemysłowego o gęstości 998 kg/m3. Nadawa była podawana do komory hydrocyklonu pod ciśnieniem 150 kPa, natomiast próbki o masie 300 g badane były przy różnicach ciśnień 100, 300 i 500 kPa. W wyniku badań stwierdzono, ze współczynnik oporu właściwego cząstek zależy głównie od oddziału drobnych cząstek w zawiesinie. Obliczenia  powierzchni filtracji wymaganej do uzyskania 10 ton suchego produktu na godzinę wykazały, że  stosowana powierzchnia wylewu zawiesiny była za mała  w porównaniu z powierzchnią przelewową. Przeprowadzona dyskusja wyników pozwala stwierdzić, że oprócz efektywnej klasyfikacji hydrocyklony posiadają znaczący potencjał dla poprawy właściwości filtracyjnych zawiesin.

Określono ogólne zależności rozpuszczalności miedzi w układzie Cu2O – FeOx – SiO2 – CaO – Al2O3, w zależności od składu żużla. Dokonano analizy rozpuszczalności miedzi w żużlu w zależności od zawartości CaO. Stwierdzono, że podwyższanie zawartości CaO powoduje obniżanie rozpuszczalności Cu2O do osiągnięcia pewnego minimum, po czym następuje wzrost rozpuszczalności tego tlenku. W zakresie stosowanych temperatur 1200–13500C Minimum rozpuszczalności  Cu2O w ciekłym żużlu występuje przy wartości CaO/SiO2 = 0,7–0,85. Utworzone na podstawie badań równania korelacji pozwalają na prognozowanie rozpuszczonego w żużlu tlenku miedzi oraz lepkości żużla w zależności od jego składu. Na podstawie uzyskanych danych dotyczących lepkości, autorzy określili i zalecają następujący graniczny obszar układu potrójnego (w % mas.): 20–25 SiO2, 35–45 FeO, 10 – CaO.  W granicach tego obszaru i w temperaturze 12500C występuje optymalna lepkość żużla  (0,3–0,5 Pa.s) i minimalna rozpuszczalność Cu2O w żużlu.

W warunkach laboratoryjnych określono wpływ głównych parametrów  ługowania utleniającego ciśnieniowego w autoklawie (ŁUA), tzn. ciśnienia tlenu, czasu ługowania, kwasowości, zawartości miedzi i cynku w roztworze na ekstrakcję miedzi i cynku z koncentratów siarczkowych na bazie chalkopirytu (31,4 %) i pirytu (29,4 %). Zwrócono uwagę na szczególną kinetykę procesu ługowania utleniającego w zakresie średnich temperatur (1300C - 1800C), na tworzenie się siarki elementarnej. Stwierdzono, że wzrost zawartości miedzi w roztworze przyspiesza proces utleniania i powoduje obniżenie siarki elementarnej w utlenionym produkcie. Przeciwne oddziaływanie wykazuje wzrost stężenia kwasu siarkowego spowalniając proces utleniania i sprzyjając tworzenia  siarki elementarnej. Uzyskane wyniki w skali laboratoryjnej wykorzystano w próbach półprzemysłowych w celu optymalizacji głównych parametrów procesu ługowania utleniającego. Na podstawie tych prób ustalono następujące parametry optymalne dl a ciśnieniowego ługowania utleniającego w autoklawie: czas procesu -45 min, temperatura - 1700C, ciśnienie cząstkowe tlenu -0 ,6 MPa, ciśnienie całkowite – 1,29 MPa.  Zastosowanie tych parametrów pozwoliło na wyługowanie z koncentratu 85% miedzi i 90% cynku.

 Technika termografii w podczerwieni jest jedną z nieniszczących metod wykorzystywaną m.in. do bezkontaktowego pomiaru temperatury. W artykule przedstawiono badania tą technikę do pomiaru emisyjności mosiądzu CuZn37 o różnej chropowatości powierzchni, w trakcie chłodzenia w zakresie temperatur 200–250C. Stosowano kamerę termowizyjną z zakresem spektralnym 8–14 µm i z dokładnością pomiaru temperatury ±10C. Próbki posiadały wytworzoną chropowatość o wartościach Ra od 1,23 do 3,92 µm. Cyfrowe obrazy termowizyjne zapisywane były w postaci zbiorów pikseli zależnych od 3 współrzędnych. Współrzędne x i y określały położenie punktu na powierzchni, współrzędna z – temperaturę (barwę) w danym punkcie. Cyfrowe obrazy analizowano stosując program Guide IR Analyser, umożliwiający rozróżnienie punktów różniących się temperaturą 10C. Stwierdzono, że emisyjność badanego stopu chłodzonego z temperatury 200 do 500C mieści się w zakresie 0,07–0,19 oraz, że emisyjność maleje z obniżaniem temperatury, lecz równocześnie wzrasta  ze wzrostem chropowatości powierzchni. Zaproponowano model emisyjności dla badanego mosiądzu, potwierdzając jego poprawność dla zakresu niskich i średnich temperatur.

Kompozyt wytworzono z mieszanki proszkowej Al-Zn-Mg-Cu z 10-cio procentowym udziałem proszku SiC metodą stopowania mechanicznego i wyciskania. Badano przemiany fazowe i właściwości mechaniczne wyciśniętego kompozytu, zachodzące podczas obróbki cieplnej. Stwierdzono, że po wyciskaniu w kompozycie występują fazy α MgZn2, SiC, a także cząstki bogate w Mg i Cu. Wyniki badań metodą DSC wykazały obecność przemiany fazowej w temperaturze – 4720C. Analiza rentgenograficzna oraz badania mikroskopowe wykazały, że po przechłodzeniu materiału i po starzeniu na granicy ziaren występują wydzielenia faz międzymetalicznych, a z roztworu stałego wydziela się metastabilna faza η’ (MgZn2) w formie igieł. Obecność SiC nie ma wpływu – jak stwierdzono – na temperaturowe przemiany fazowe osnowy metalicznej. Faza umacniająca SiC powoduje jednak wzrost wytrzymałości na rozciąganie o 15%. Maksymalną wytrzymałość – 630 MPa uzyskano dla kompozytu po przesycaniu i po starzeniu.

Spiekanie proszków w procesie wytwarzania przyrostowego (Additive Manufacturing) wiąże  metale. Mikrostruktura otrzymywanych materiałów, a zatem i ich właściwości zależą silnie właśnie od przebiegu procesu. Autorzy artykułu pokazują na przykładzie stopu Ti-6Al-4V możliwość użycia pola fazowego do symulacji przejścia ciecz – siało stałe w procesie krzepnięcia. Koncepcja pola fazowego polega na wprowadzeniu w rozpatrywanym obszarze dodatkowej zmiennej (parametru uporządkowania), która dla stanu ciekłego przyjmuje wartość +1, a dla stałej fazy β – wartość – 1. Przesuwanie się frontu krystalizacji może być rozpatrywane jako dyfuzja zmiennej fazowej, a dodatkowe wprowadzenie anizotropowego współczynnika dyfuzji odpowiada różnej prędkości wzrostu krystalitów w różnych kierunkach. Sprzężenie równania opisującego zmiany pola fazowego oraz równania opisującego transport masy umożliwia jednoczesny opis zmiany fazy i segregacji składników w stopie Ti64 traktowanym jako stop binarny. W artykule porównano wyniki symulacji przeprowadzanych dla różnych parametrów modelu z rzeczywistą mikrostrukturą materiału wytworzonego techniką EBM. Autorzy załączyli sporą listę odnośników do artykułów źródłowych przybliżających koncepcję pól fazowych i ich zastosowań.