Opracowano metodologię i algorytm do prognozowania jednostkowego zużycia energii podczas kruszenia warstwowego materiałów w kruszarkach stożkowych, w tym opisu analitycznego rozkładu wielkości cząstek, stosunku wielkości energii i funkcji prawdopodobieństwa redukcji. Zakończono testy przemysłowe  dla kruszarki warstwowej typu KMD-2200T7-D oraz ustalono jej wskaźniki wydajności. W wyniku przetwarzania danych testowych wykazano, że prawo Godina-Andreeva można wykorzystać do opisu rozkładu wielkości cząstek produktu kruszonego oraz, że można zastosować prawo Rosin-Rammlera do opisania charakterystyki zasilania kruszarki. Uzyskano funkcję, która charakteryzuje prawdopodobieństwo zmniejszenia cząstek materiału o różnych klasach wielkości w mieszance. Zaproponowano model matematyczny do obliczania jednostkowego zużycia energii podczas kruszenia warstwowego, z uwzględnieniem prawa dystrybucji, funkcji prawdopodobieństwa i stosunku wielkości energii. Opracowano program, który pozwala zwiększyć liczbę iteracji. Porównano wartości energii redukcji uzyskanej w praktyce, obliczonej przy użyciu modelu i oszacowanej za pomocą wzoru Bonda. Wyniki wskazują, że konkretne wartości zużycia energii uzyskane przy użyciu proponowanego modelu są zbliżone do danych eksperymentalnych, podczas gdy obliczenia według wzoru Bonda dają zawyżone wartości zużycia energii. Optymalny tryb pracy kruszarki ustalono na podstawie trzech kluczowych kryteriów zużycia energii, wydajności frakcji żwiru o jakości handlowej i dopuszczalnej zawartości ziaren płatków we frakcjach żwiru.

W artykule dokonano przeglądu piśmiennictwa na temat zastosowania procesów sorpcji wymiany jonowej w hydrometalurgii renu. Artykuł zawiera historyczne informacje o odkryciu renu, krótki przegląd głównych zastosowań Re, skali produkcji i głównych źródeł pozyskiwania renu. Autorzy analizują rolę sorpcji jonowymiennej dla ekstrakcji renu z różnych rodzajów rud i surowców wtórnych, a także dla oczyszczania jego związków.  Omówiono zastosowanie węgla aktywnego i żywic jonowymiennych do ekstrakcji renu z różnych roztworów. Szczególną uwagę zwrócono na żywice jonowymienne, jako najskuteczniejsze narzędzia do ekstrakcji renu. Autorzy dyskutują też o przyczynach selektywności sorbentów anionowymiennych względem renu i porównują selektywność silnych i słabych podstawowych anionitów wobec renu, a także techniki desorpcji renu eluującego z anionitów o różnej zasadowości. Podkreślono preferencje w odniesieniu do specjalnych, słabo zasadowych żywic jonowymiennych, ze względu na ich selektywność w odniesieniu do renu oraz wydajność desorpcji renu i przetwarzania desorbantów w celu uzyskania nadrenianu amonu. W artykule przedstawiono też kluczowe cechy charakterystyczne słabych zasadowych żywic anionowymiennych przeznaczonych do ekstrakcji renu. Omówiono również sposoby kontrolowania ich selektywności. Artykuł analizuje informacje o słabych żywicach zasadowych i amfolitach, które są selektywne dla renu, które były używane wcześniej i są obecnie używane; dostarcza informacji na temat zastosowania sorpcji jonowymiennej do ekstrakcji renu jako produktu ubocznego w wytopie miedzi, przetwarzaniu koncentratów molibdenitu, ługowaniu uranu na miejscu i przetwarzaniu surowców wtórnych; bada niektóre nowe osiągnięcia związane z syntezą materiałów wymiany jonowej do ekstrakcji renu.

Mając na uwadze współczesne tendencje oraz ograniczenia dotyczące stosowania ołowiu autorzy omawiają ostatnie, wybrane badania dotyczące bezołowiowych stopów miedzi do różnych zastosowań. Wpływ technologiczny ołowiu w stopach miedzi rozciąga się na cały możliwy łańcuch produkcyjny, od odlewania do formowania na gorąco i przeróbki na zimno. Przykładami właściwości użytkowych na które ołów w stopach miedzi ma znaczny wpływ są: tarcie i zużycie, korozja i pełzanie oraz relaksacja. Artykuł dotyczy także wpływu braku ołowiu na właściwości trybologiczne stopu i właściwości, które są formowane na zimno podczas dalszego przetwarzania. Zadania opracowywania nowych stopów bezołowiowych obejmują zatem ustalenie zestawu właściwości mechanicznych, takich jak: wytrzymałość mechaniczna, wytrzymałość zmęczeniowa, odporność na relaksację, właściwości trybologiczne, takie jak tarcie i zużycie, a także właściwości fizyczne, takie jak przewodność cieplna i rozszerzalność cieplna.  Odnośnie stopów bezołowiowych do obróbki skrawaniem autor przytacza badania porównawcze mosiądzu CuZn31Si1 oraz brązu aluminiowego CuAl8Fe5Ni4 +Zn, Fe (ozn. OF 2238). Badania obejmujące kształt worów, zużycie narzędzi skrawających, powierzchnię obrabiana oraz wytrzymałość stopów potwierdziły wyraźnie lepszą jakość brązu OF 2238, jako materiału do obróbki skrawaniem. Ponadto artykuł zawiera także informacje o nowych bezołowiowych stopach miedzi do zastosowań w hydraulice olejowej oraz w elektrotechnice. 

Czysty molibden jest jednym z najważniejszych metali ogniotrwałych ze względu na wysoką temperaturę topnienia, niski współczynnik rozszerzalności cieplnej i dobrą przewodność cieplną. Węglik molibdenu wykazuje doskonałą odporność na zużycie w stosunku do molibdenu ze względu na jego niski współczynnik tarcia i wysoką twardość; dlatego, aby poprawić własności ślizgowe, powierzchnię molibdenu zmodyfikowano  węglikiem molibdenu. W tym celu czysty proszek molibdenu spiekano pod stałym ciśnieniem (40 MPa), w różnych temperaturach (1650°C, 1700°C i 1725°C) i okresach spiekania (180 s, 360 s i 540 s) za pomocą techniki spiekania plazmą iskrową. Zbadano wpływ temperatury spiekania i okresu spiekania na gęstość względną, mikrotwardość, mikrostrukturę i właściwości zużycia próbek. Zbadano również tworzenie węglików na powierzchni w wyniku dyfuzji węgla. Względne wartości gęstości zmniejszały się wraz ze wzrostem temperatury i okresu spiekania, uzyskując najwyższą wartość 97,55% przy 1650°C i 180 s. Na powierzchni osiągnięto wartość mikrotwardości 15,20 GPa, natomiast maksymalna wartość zmierzona na przekroju wyniosła 2,17 GPa, co pokazuje tworzenie się struktury węglika molibdenu na powierzchni wszystkich próbek. Ponadto analiza mikrostrukturalna potwierdziła wyniki mikrotwardości i wykazała, że na powierzchni wytworzona została warstwa węglika molibdenu o grubości co najmniej 288 μm. Ponadto zaobserwowano typową mikrostrukturę eutektyczną między warstwami molibdenu i węglika molibdenu; jednak spadek temperatury zmniejszył grubość warstwy eutektycznej, która stopniowo zanikała od środka do krawędzi próbek. Odporność na zużycie powierzchni została poprawiona przez skrócenie okresu spiekania, w którym osiągnięto nieporowatą warstwę węglika i najwyższe wartości mikrotwardości. Analiza przekroju odpowiadająca metalowi bazowemu (Mo)  wykazała, że ​​tworzenie się warstwy węglika molibdenu na skutek dyfuzji węgla poprawiło właściwości próbki przez niski współczynnik tarcia i w konsekwencji małą głębokości zużycia.

Zbadano wpływ gęstości prądu i czasu platerowania na strukturę i właściwości powłoki Ni-W uzyskanej przez elektroosadzanie prądem stałym w  kąpieli osadzającej. Substrat stanowiły płytki ze stali miękkiej o wymiarach 14mm x 20mm x 5mm. Proces elektroosadzania prowadzono zmieniając gęstość prądu (20, 40, 60 mA•cm^-2) oraz czas osadzania (15, 30, 60 min). Wytworzone fazy oraz zmiany mikrostrukturalne powłok stopowych Ni W analizowano za pomocą dyfrakcji rentgenowskiej i skaningowej mikroskopii elektronowej. Badania twardości i zużycia wykazały lepsze właściwości powierzchniowo-mechaniczne wraz ze wzrostem czasu powlekania lub gęstości prądu przejawiające się większą zawartością W i drobną strukturą. Wartości twardości powłok wynosiły od 346 Hv do 770 Hv, a powłoka otrzymana przy 60 mA · cm^-2, 60 min wykazała najwyższą twardość (∼770 Hv) ze względu na wyższą zawartość W i drobniejszą strukturę. Potencjo-dynamiczne testy polaryzacji i badania EIS w roztworze NaCl wykazały, że drobniejsza morfologia  ma tendencję do zmniejszania odporności na korozję; podczas gdy wyższa zawartość W poprawia odporność na korozję.

Artykuł o charakterze przeglądowym, podnosi role materiałów porowatych  wytwarzanych technologiami PM oraz pianek metalowych. Coraz większe zastosowanie tych materiałów występuje bowiem obecnie w  obszarach produkcji superkondensatorów, ogniw paliwowych, elektrod akumulatorowych a więc tam, gdzie istotną rolę odgrywają:   przewodnictwo elektryczne lub cieplne, aktywność katalityczna czy odpowiedź magnetyczna. Autor koncentruje się na wytwarzaniu materiałów porowatych na bazie niklu, stopów inconel oraz monel. W artykule dokonano przeglądu stosowanych metod wytwarzania pianek metalowych z proszków Ni i wspomnianych stopów. Klasyczne metody wytwarzania pianek metalowych bazują na porowatości międzyziarnowej (ang. interporosity). W badaniach dąży się obecnie do zwiększenia porowatości przez wytwarzanie struktur z porowatością międzyziarnową i dodatkowo z porowatością wewnątrzziarnową (ang. intraporosity).  Jedną z przytoczonych metod wytwarzania takich materiałów jest wykorzystanie siatki z pianki poliestrowej jako matrycy. Nikiel osadza się na tym materiale przez rozkład karbonylu niklu (tj. chemiczne osadzanie z fazy gazowej, CVD), a matryca polimerowa jest następnie usuwana termicznie podczas spiekania. Inną metodą, którą przytacza autor, jest katalityczne osadzanie nanowłókien węglowych w proszku niklu metodą CVD w gazie o składzie 4:1 C₂H₄ : H₂. 

Przedstawiono propozycje i wyniki badań  wewnętrznego mieszania elektromagnetycznego, jako nowej metody odlewania dużych kęsów ze stopów aluminium. Pokazano schematycznie i porównano cechy konstrukcyjne wewnętrznego mieszadła elektromagnetycznego i tradycyjnego mieszadła elektromagnetycznego.  Parametry pracy mieszadła zewnętrznego: prąd, napięcie i częstotliwość wynosiły odpowiednio 120A, 60V, 5Hz, natomiast dla mieszadła wewnętrznego 16A, 21V, 20Hz.    Zbadano wpływ wewnętrznego mieszania elektromagnetycznego na bezpośredni odlew chłodzący dużego kęsa ze stopu aluminium 2219. Wyniki badań pokazały, że wewnętrzne mieszanie elektromagnetyczne może udoskonalić i zhomogenizować mikrostrukturę w znacznie większym stopniu niż tradycyjne mieszanie elektromagnetyczne. Stosując mieszanie wewnętrzne uzyskano ziarna o wielkości 124–135 μm, natomiast stosując mieszanie wewnętrzne uzyskano ziarna o wielkości  137-157 μm. Ponadto, jak stwierdzono, w porównaniu z tradycyjnym mieszaniem elektromagnetycznym, wewnętrzne mieszanie elektromagnetyczne jest bardziej wydajne oraz energooszczędne ze względu na znacznie mniejszą moc mieszadła.

Badane spieki kompozytowe Fe/ZrSiO₄ wytworzono metoda metalurgii proszków przez mieszanie i rozdrabnianie proszków Fe oraz ZrSiO₄ w młynie kulowym oraz następne spiekanie pod ciśnieniem w matrycy grafitowej metodą SPS w temperaturze 850⁰C w czasie 10 min. Stosowano mieszanki o udziale ZrSiO₄ 0, 2.5, 5 , 7.5 i 10 %wag. Wytworzone, magnetycznie miękkie kompozyty, badano określając ich właściwości magnetyczne. Zbadano także wpływ zawartości ZrSiO₄ na strukturę i mikrostrukturę kompozytów. Stwierdzono, że wraz ze wzrostem zawartości ZrSiO₄ straty rdzenia są skutecznie zmniejszane, ale efektywna przenikalność i nasycenie magnetyczne stopniowo zmniejszają się, podczas gdy koercja wykazuje tendencję odwrotną.  Doskonałą strukturę i najlepsze właściwości magnetycznie miękkie wykazał spiekany kompozyt o zawartości  7,5% wag. ZrSiO₄. Własności magnetyczne kompozytu o tym składzie: magnetyzacja o wysokim nasyceniu (202,20 emu/g), stabilna termicznie efektywna przenikalność magnetyczna (29,39) i najniższa strata rdzenia (4,53 W. kg -1 przy 5 kHz). W konkluzji i w oparciu o uzyskane wyniki autorzy stwierdzają, że kompozytowe spieki  Fe/ZrSiO₄ mają potencjalne perspektywy zastosowania w urządzeniach do konwersji elektromagnetycznej dla średnich i wysokich częstotliwości.

Przedstawiono tworzenie, zachowanie podczas krystalizacji i właściwości magnetyczne magnetycznie miękkich szkieł metalicznych Fe_{80 – x}Nb_xB₂₀ (x = 3, 6 i 9% at) i Fe_{82.5 – y}Nb_yB_17.5 (y = 3,5, 5, 6 i 7% at) wytworzonych metodą  melt spinning. Grubość wytworzonych taśm wynosiła 20–30 µm, szerokość ok. 4 mm.  Amorficzność wytworzonych taśm potwierdzono metodą dyfrakcji rentgenowskiej. Różnicowa kalorymetria skaningowa wykazała, że ​​zwiększona zawartość Nb powoduje zwiększenie stabilności termicznej i zdolności formowania szkła zarówno dla stopów szklistych Fe_{80 - x}Nb_xB₂₀, jak i Fe_{82.5 - y}Nb_yB_17.5. Obszar przechłodzenia cieczy wzrasta z 26 do 50 K dla stopów Fe_{80 – x} Nb_xB₂₀ oraz z 32 do 48 K dla stopów Fe_{82.5 – y}Nb_yB_17.5. Pomiary magnetyczne wykazały, że magnetyzacja nasycenia waha się od 65 do 137 emu g^-1 dla stopów szklistych Fe_{80 – x} Nb_xB₂₀ i waha się od 91 do 121 emu g^-1 dla stopów szklistych Fe_{82.5 – y} Nb_yB_17.5. Doskonałe właściwości magnetyczne, wysoka zdolność formowania szkła i niski koszt surowców sprawiają, że obecne stopy trójskładnikowe

Fe-Nb-B są obiecujące do potencjalnych zastosowań w przemyśle elektronicznym.

Druk 3D szybko ewoluuje i zmienia prawie każdą branżę na świecie. Przemysł motoryzacyjny nie jest obcy automatyzacji, pisze autor,  ale drukowanie 3D może zmienić sposób, w jaki producenci konstruują pojazdy użytkowe i osobowe, czyniąc je bardziej przystępnymi i dostępnymi niż kiedykolwiek wcześniej. Dalej wymienia korzyści dla przemysłu motoryzacyjnego, wynikające z zastosowania druku 3D, między innymi:

- w zakresie szybkiego prototypowania; każdy nowy model samochodu i każdy jego element mogą być w pełnej skali zamodelowany i wykonany z pominięciem etapu wytwórczego.

- w zakresie części zamiennych: szczególna korzyść wynika tu dla samochodów starych marek i rzadkich, luksusowych stwarzając możliwość szybkiego odtworzenia brakującego elementu.

- w zakresie obniżenia wagi i zwiększenia efektywności spalania: technologie druku 3D pozwolą na szybkie wykonanie do testów współpracujących elementów i zespołów samochodu z wybranego stopu lekkiego.

W artykule opisano nową, opatentowaną technologię recyklingu akumulatorów kwasowo-ołowiowych, nazwana FAST Pb Process. W przeciwieństwie do powszechnie stosowanych technologii pirometalurgicznych przedstawiona technologia bazuje na procesie metalurgiczno-elektrochemicznym, opartym na elektrolicie - chlorku amonu. Istotną nowością tego procesu jest ogniwo, które jest zupełnie inne niż dotychczas stosowane w elektrolizie metali. Jest to komórka przepływowa, w której Pb nie jest osadzany w tradycyjnej formie litego arkusza, ale w formie płatków nieprzylegających do elektrody. Płatki te są wytwarzane przy bardzo wysokiej gęstości prądu, są łatwo usuwane z katody i transportowane z ogniwa przez przepływ elektrolitu. W pierwszym etapie procesu technologicznego akumulatory są  mielone na mokro,  a następnie rozdzielane na różne frakcje. Frakcje składają się głównie z frakcji ołowiu, separatorów oraz ebonitu, polipropylenu i elektrolitu. Frakcja ołowiu, jako materiał wsadowy do procesu, składa się  z frakcji metalicznej, która zawiera siatki i bieguny, oraz pasty, zwanej pastelem. Terminem  „pastel” określono  mieszaninę związków ołowiu, takich jak PbSO₄ i PbO₂, z mniejszymi ilościami Pb₂O (SO₄), Pb₂O₃ i Pb, wraz z krzemianami, kredą i innymi dodatkami.  Opisano poszczególne, dalsze  etapy procesu, które obejmują: ługowanie pastelu w roztworze NH₄Cl, system kontroli odsiarczania, system oczyszczania elektrolitu oraz proces elektrolizy. Pomysł luźnego osadzania ołowiu w formie płatków wymaga stosowania w procesie elektrolizy wysokiej gęstości prądu, 8000 A/m² do 10000 A/m².  Cały proces technologiczny recyklingu akumulatorów i odzysku ołowiu sprawdzono zarówno w skali laboratoryjnej, jak też na linii pilotowej w zakładzie recyklingowym Engitec. W konkluzji omówiono zalety i wady proponowanej technologii.