Przedstawiono wyniki badań reakcji zachodzących w procesie topienia kamienia miedziowego. Badania przeprowadzono stosując syntetyczną mieszaninę żużla i chalkopirytu.  Syntetyczny żużel, naśladujący fajalit, wytworzono z  mieszaniny  65% Fe2O3 i 35% SiO2, którą stopiono w atmosferze powietrz w warunkach 13000C/8h. Proszek koncentratu miedzi  pozyskano z Centrum Badawczego Outotec w Pori (Finlandia). Taka mieszaninę, jako materiał wsadowy, topiono w piecu laboratoryjnym kwarcowym w atmosferze powietrz oraz argonu w temperaturze 13000C.  Za pomocą mikroskopu skaningowego wykonano i przedstawiono mikrostrukturę oraz rozkład miedzi, żelaza i siarki oraz związki tych pierwiastków w próbkach pobranych w różnym czasie prowadzenia procesu topienia. Na podstawie uzyskanych wyników określono sekwencje reakcji oraz procesy rozdziału składników występujące w procesie wytapiania kamienia miedziowego.  Wyodrębniono następującą sekwencję  procesów zachodzących w  wytopie kamienia miedziowego: utlenianie chalkopirytu, utlenianie FeS i Fe do magnetytu, tworzenie i rozdział żużla, utlenianie Cu2S, oddziaływanie między Cu2O i żużlem.  Uwzględniając ograniczony charakter badań zawężony do charakterystyk strukturalnych stanowią one, według autorów  istotną bazę do poznania kinetyki reakcji ciekłych faz miedzy kamieniem miedziowym i żużlem w procesie wytopu kamienia miedziowego.

Artykuł przedstawia część cyklu badań nad nowymi procesami odzysku wartościowych metali, szczególnie cynku miedzi i indu z bogatych w żelazo siarczkowych koncentratów cynku przez redukcyjne ługowanie osadów. Dotyczy siarczkowych koncentratów  cynku zawierających średnio 45% Zn i 17% Fe. Zaproponowany na podstawie badań nowy proces hydrometalurgiczny obejmuje  etapy: redukcyjne ługowanie osadu po ługowaniu obojętnym  z koncentratem, wydzielenie miedzi i żelaza, neutralizacja wolnego kwasu siarkowego cynkiem kalcynowanym, wytrącenie indu cynkiem oraz wytrącenie  hematytu. Głównym etapem jest przy tym proces ługowania redukcyjnego. W celu optymalizacji procesu badano następujące parametry: wpływ stężenia roztworu H2SO4, wpływ czasu ługowania oraz dodatku koncentratu na efektywność procesu. W określonych  w pracy warunkach optymalnych,  efektywności ługowania Zn, Cu, In, Fe wynosiły odpowiednio: 94,21%, 95,93%, 95,89% i 91,24%, przy czym 84,3% żelaza pozostawało w stanie Fe2+. Ferryt cynkowy, ZnFe2O4 został natomiast w warunkach procesu rozpuszczony.

Wyprowadzono wzory dotyczące oceny błędów pomiarowych systematycznych i przypadkowych przy pomiarze twardości i modułu sprężystości metodą wciskania wgłębnika. Mierzono w sposób ciągły zależność wielkości zagłębienia wgłębnika od siły nacisku (P) w fazach  narastania  oraz zwalniania nacisku. Jako wgłębnik stosowano kulkę stalową o średnicy D = 10 lub 5 mm. Wyprowadzono wzór na twardość oraz moduł sprężystości w zależności od siły nacisku oraz wysokości zagłębienia dla Pmax i P=0 (po pomiarze). Pomiary wykonano dla blach z metali: stal, Al, Ni, W, Ti. Wyprowadzono wyrażenia na błędy graniczne systematyczne i przypadkowe dla twardości i modułu sprężystości jako wielkości pośrednich. Stwierdzono, że dla badanych materiałów błąd systematyczny pomiaru twardości mieści się w zakresie 1,11–1,15%, natomiast błąd systematyczny pomiaru modułu sprężystości mieści się w zakresie 2,21–5,67%. Przeprowadzona analiza błędów może być pomocnym narzędziem w ocenie błędów pomiarowych innych parametrów fizycznych i mechanicznych  metodą wciskania wgłębnika.

Metodę zastosowano w badaniu zniszczonego trzpienia wiertnicy do wykonywania i napraw odwiertów o obciążalności  200 t. Materiał trzpienia: stal w gatunku    17GS według  GOST. Badano fragmenty trzpienia zarówno w obszarze pęknięcia, jak też odległe od tego obszaru.

Badania mikrostruktury fragmentów przeprowadzono przy pomocy mikroskopu świetlnego oraz wysokorozdzielczego, rastrowego mikroskopu elektronowego z analizatorem spektralnym oraz detektorem EBSD. Stwierdzono, że główną fazą występującą w próbkach jest faza α Fe. Analiza map dezorientacji ziaren, map rozkładu mikro-naprężń oraz tekstura w obszarze przełomu wykazały znaczące różnice w porównaniu z obszarem odległym od miejsca przełomu. W pobliżu przełomu  97,5% ziaren uległo deformacji głównie przez poślizg w systemie (110)[111], gdyż wyznaczony czynnik Schmida dla tych ziaren oscylował w zakresie maksymalnym (0,4–0,5). W obszarze przełomu obserwowano wyraźnie większą koncentrację mikronaprężeń. W obu fragmentach wystąpiły też znaczne różnice w udziale wysoko- i niskokątowych granic ziaren. W podsumowaniu podkreślono, że uzyskana opisaną metodą charakterystyka mikrostruktury pozwala zarówno badać mechanizm destrukcji metalowych elementów konstrukcyjnych, jak też kontrolować ich stopień zużycia.  

Amorficzne materiały magnetycznie miękkie  z żelaza są szeroko stosowane na rdzenie transformatorów ze względu na małą stratność energetyczną transformatora. Ponieważ są one zwijane z cienkich taśm, na narożach rdzenia prostokątnego powstają naprężenia, które obniżają charakterystyki magnetyczne rdzenia i zwiększają jego stratność o tzw.  czynnik konstrukcyjny (B.F). Czynnik ten jest w przypadku żelaza znacznie większy niż w przypadku stali elektrotechnicznej o indukowanej anizotropii krystalicznej i magnetycznej. Obliczono naprężenia występujące w zwijanym rdzeniu z żelaza, zależnie od  średnicy rdzenia. Wynoszą one 29,42 MPa dla średnicy 100 mm i rosną do wartości 111,3 MPa dla średnicy 25 mm. Przeprowadzono badania wpływu obróbki termomagnetycznej amorficznych, zwijanych rdzeni magnetycznych z żelaza na obniżenie stratności energetycznej modelowego transformatora. Obróbkę prowadzono w polu magnetycznym 800 A/m w różnych temperaturach i czasach wyżarzania. Nie podano wartości liczbowych tych temperatur ani czasów. Stwierdzono, że przy  optymalnych warunkach obróbki termomagnetycznej stratność transformatora z rdzeniem amorficznym z żelaza można obniżyć o 65,7 %.

Opisano projekt nowego wirnika klatkowego do trójfazowego, 4-biegunowego silnika synchronicznego reluktancyjnego. W objętości wirnika zaprojektowano siatkę przestrzenną otworów  odpowiednio do  założonego kształtu linii strumienia magnetycznego. Wirnik wykonano zgodnie z projektem wykorzystując metodę druku 3D technologią selektywnego topienia laserowego (SLM). Przestrzenną siatkę otworów wypełniono następnie, przez infiltrację, samokrzepnącą pastą aluminium. Materiał wiążący pasty  usunięto w procesie wygrzewania. W efekcie uzyskano strukturę kompozytową wirnika zawierającego w materiale magnetycznie miękkim, zamiast pustych otworów,  siatkę z aluminium. Uzyskano przez to zmniejszenie masy wirnika, znaczne wzmocnienie mechaniczne jego struktury oraz zwiększenie odporności na wibracje przy dużych prędkościach obrotowych. Porównano parametry silnika z nowym wirnikiem z silnikiem indukcyjnym. Wykazano, że silnik z nowym wirnikiem posiada zarówno wyższą sprawność pracuje ciszej oraz wymaga mniejszego momentu rozruchowego.

Kompozyty o osnowie metalowej umacniane cząstkami B4C znajdują zastosowanie szczególnie w przemyśle motoryzacyjnym oraz lotniczym. W artykule przedstawiono badania kompozytu Ti-6Al-4V z nanocząstkami B4C. Udział nanocząstek B4C w procentach wagowych wynosił 0, 5 i 10, a wielkość tych nanocząstek była mniejsza od 100 nm. Kompozyty wytwarzano metodą metalurgii proszków poprzez mielenie mieszanki składników w młynie kulowym, formowanie próbek cylindrycznych i spiekanie ich w piecu muflowym w atmosferze argonu, warunkach 11000C/1h. Jednorodność rozkładu składników kompozytu po mieleniu sprawdzano przy pomocy mikroskopu skaningowego. Przed spiekaniem preform były one pokrywane pastą silikonową dla zabezpieczenia przed utlenianiem.  Próby jednoosiowego ściskania na zimno wykonano na prasie hydraulicznej 1000 kN z przyrostem nacisku 5 kN do momentu powstania widocznych pęknięć próbki. W wyniku przeprowadzonych prób ściskania oraz badań stwierdzono, że największe umocnienie posiadają próbki zawierające 10% wag. B4C, uzyskując największe  wartości naprężeń, odkształceń oraz współczynnika Poissona.

Kesteryty stanowią one obecnie obiecujący  materiał absorbujący światło  i  są „kandydatem” na kolejną generację ogniw słonecznych. Kesteryty są  półprzewodnikami składającymi  się z popularnych pierwiastków, takich jak: miedź, cyna, cynk, selen i w przeciwieństwie do komponentów ogniw CIGS, nie przewiduje się w przyszłości w ich przypadku tzw. efektu „wąskiego gardła” w łańcuchu dostaw. W prawdzie ulepszone ogniwa CIGS są w stanie już zapewnić wydajność na poziomie 20%, podczas gdy kesteryt, jak do tej pory, zdołał osiągnąć wydajność 12,6%. Naukowcy z niemieckiego Centrum Helmholtza w Berlinie (HZB) prowadzą badania nad zastąpieniem cyny germanem w przypadku ogniw PV opartych na kesterycie.  Naukowcy HZB zyskali nowy wgląd w optoelektryczne właściwości niestechiometrycznych próbek kesterytu, w których atomy cyny zostały zastąpione germanem, poprzez użycie dyfrakcji neutronowej. Technika tego rodzaju pozwoliła na przyjrzenie się w sposób bardziej dokładny, jak można by odróżnić od siebie miedź, cynk, german oraz ulokować je w krystalicznej siatce. Badania potwierdziły, że german poszerza pasmo absorpcji światła słonecznego, co prowadzi do wzrostu wydajności ogniwa solarnego na bazie kesterytu.