Badano zachowanie mechaniczne i ewolucję mikrostruktury blachy ze stopu AZ31 przy wysokich prędkościach odkształcenia w podwyższonych temperaturach. Naprężenie płynięcia i wydłużenie wzrastały ze wzrostem prędkości odkształcenia w warunkach wysokiej prędkości odkształcenia, na co temperatura miała mały wpływ. Ewolucję mikrostruktury analizowano za pomocą mikroskopii optycznej i skaningowej mikroskopii elektronowej. Przy wysokich prędkościach odkształcenia nawet w 200 i 250ºC obserwowano bliźniakowanie, czego niedostrzegano przy rozciąganiu quasi-statycznym. W warunkach quasi-statycznych obserwowano rekrystalizację dynamiczną wraz ze wzrostem temperatury, ale nie przy wysokich prędkościach odkształcenia. Obserwowano wgłębienia w całym zakresie temperatur przy wysokich szybkościach odkształcenia. Wzrost ciągliwości był ograniczony w porównaniu ze wzrostem w warunkach quasi-statycznych. Rekrystalizacja dynamiczna miała miejsce przy prędkościach odkształcenia 2000/s i 3000/s w 250ºC, lecz rekrystalizowane ziarna były bardzo małe.

Syntezowano nanodruty z podwójnego tlenku bizmutu-kadmu w prostym procesie hydrotermalnym bez szablonów i dodatków. Za pomocą dyfrakcji elektronowej i transmisyjnej mikroskopii elektronowej o wysokiej rozdzielczości wykazano, żenanodruty posiadają pojedynczą krystaliczną tetragonalną fazę Bi₂CdO₄. Obrazy skaningowej i transmisyjnej mikroskopii elektronowej pokazały, że długość i średnica nanodrutów wynoszą odpowiednio 20–300 nm i 5–10 µm. Powstawanie nanoprętów podwójnego tlenku bizmutu-kadmu jest ściśle związane z parametrami hydrotermalnymi. Badano właściwości elektrochemiczne nanoprętów podwójnego  tlenku bizmutu-kadmu z zastosowaniem  nanodrutów, jako modyfikatorów elektrody szklano-węglowej. Granica wykrywalności wynosi 0,19 µM o zakresie liniowym 0,0005–2 mM. Elektroda szklano-węglowa wykazała dobrą aktywność elektrokatalityczną względem L-cysteiny, dlatego nadają się na czujniki elektrochemiczne.

Syntezowano hybrydowe kompozyty z matrycą miedzianą, zawierające 5% mas. dwutlenku tytanu i różniące się zawartości grafitu (0, 2 i 4% mas.) z zastosowaniem metalurgii proszków. Przeprowadzono badania metalurgiczne, w celu zbadania obecności i rozkładu wzmocnień w matrycy miedzianej. W celu zbadania zachowania spiekanych wyprasek kompozytu podczas formowania przeprowadzono próby na zimno, w których oceniono rzeczywiste naprężenie osiowe, rzeczywiste naprężenie obwodowe, rzeczywiste naprężenie hydrostatyczne i naprężenie rzeczywiste. Przedstawiono i analizowano ich zależność w odniesieniu do rzeczywistego odkształcenia osiowego. Zaobserwowano, że wzrost masowego dodatku procentowego grafitu do matrycy miedzianej powoduje zwiększenie rzeczywistych naprężeń osiowych, obwodowych, hydrostatycznych i rzeczywistych. Oceniono również i zrelacjonowano zmienność twardości, współczynnik wytrzymałości i umocnienie przez zgniot w związku z dodatkiem zawartości grafitu.

Przedstawiono rozrost ziarn i stabilność termodynamiczną wywołaną przez współsegregację substancji rozpuszczonej w nanokrystalicznych stopach trójskładnikowych. Poprzez dokonywanie wyżarzań izotermicznych w T = 400–800ºC badano zachowanie przesyconych jednofazowych ziarn podczas rozrostu ziarn w stopionym stopie Ni-Fe-Pb przy różnych przechłodzeniach. Z połączenia wieloskładnikowego równania adsorpcji Gibbsa i modelu segregacji granicy ziarn Guttmanna, wyprowadzono empiryczną zależność dla izotermicznego rozrostu ziarn. Poprzez zastosowanie modelu do wzrostu ziarn w stopach Ni-Fe-Pb, Fe-Cr-Zr i Fe-Ni-Zr przewidziano, że sterowanie energią granicy ziarn do zera w stopach jest możliwe z powodu współsegregacji wywołanej przez efekt interaktywny pomiędzy substancjami rozpuszczonymi Fe/Pb, Zr/Ni i Zr/Cr. Z powodu efektu interaktywnego przewidziano raczej zależność nieliniową niż prostą zależność liniową pomiędzy 1/D* (D* metastabilna wielkość ziarna równowagi) i ln(T).

 Za pomocą mikrofal i ultraszybkiej reakcji syntezowano wiskery ZnO z mikronowego proszku ZnO za pomocą czynnika redukującego Ti. Badano składy i mikrostruktury produktów z zastosowaniem dyfrakcji rentgenowskiej, skaningowej mikroskopii elektronowej i spektroskopii rentgenowskiej z rozproszeniem energii.Wyniki pokazały, że biały kłaczkowy proszek ZnO zaczyna powstawać w temperaturze 600ºC, a jego ilość wzrasta ze wzrostem temperatury. W próbce otrzymanej w 800ºC, wiskery ZnO miały nóżki podobne do prętów o długości 1,5–3 µm i średnice ok. 0,2–0,5 µm. Reakcja redukcji zakończyła się w 1100ºC. Większe i ukształtowane nieregularnie wiskery ZnO o grubych korzeniach i ostrych końcówkach powstawały w 1100ºC.

Badano zachowanie podczas starzenia ostatnio opracowanego stopu ZnAl15Cu1 i zmianę jego własności mechanicznych w czasie. Próbki otrzymane z ciągnionych prętów sztucznie starzono w 80 i 220ºC przez kilka tygodni. Okresowo monitorowano własności mechaniczne próbek badając ich twardość, do osiągnięcia plateau. Za pomocą mikroskopii optycznej i skaningowej mikroskopii elektronowej badano ewolucję mikrostruktury. Do badania zjawiska rekrystalizacji prowadzono dyfrakcję rentgenowską dwuwymiarową, mikroskopię elektronową transmisyjną i eksperymenty dyfrakcji elektronów wybranego obszaru. Powadzono również pomiary nanowgniatania dla określenia twardości pojedynczych składników. Wykazano, że starzenie powoduje spadek twardości w czasie, który wynosi ok. 30%. Redukcja ta była związana z rekrystalizacją sieci fazowej bogatej w Zn, zachodzącą w obydwu badanych temperaturach.

Analizowano rozkład naprężeń w mono- i wielowarstwowo powlekanych narzędziach. Przedstawiono analizę powłok mono- dwu- i wielowarstwowych z zastosowaniem modeli numerycznych, dla wykrycia rozwiniętego rozkładu naprężeń w nich, przeważnie warstw 1–10 mikronowych. Przy tak cienkich warstwach, eksperymentalne wykrycie rozkładu naprężeń byłoby bardzo trudne. Co więcej, grubość powłoki rozkłada się odmiennie na płaskich powierzchniach z ukształtowanych cech w powlekanych narzędziach. To niejednorodne powlekanie wynika całkowicie z zastosowanej technologii i takie niejednolite osadzanie powłoki jest decydujące, jeżeli chodzi o to, w jaki sposób narzędzia te działają same. Dokonano analizy naprężeń w cieńszych i skumulowanych warstwach powłoki na krawędzi zaokrąglonej, np. w procesie cięcia. Analiza ta została zainicjowana w firmie ProTechCoating Service (Słowacja), gdzie wytwarza się powłoki za pomocą fizycznego osadzania z fazy parowej na narzędzia do cięcia i kształtowania.

 Badano zwilżanie stopu Ti-6Al-4Vza pomocą dwóch stopów Al klasy przemysłowej (tj. Al 6061 i 4043) z zastosowaniem metody siedzącej kropli w wysokiej próżni. Al/Ti-Al-4V jest typowym reaktywnym systemem zwilżania z dobrą zwilżalnością końcową towarzyszącą tworzeniu warstwy prekursora, która jest aktualnie rozszerzoną warstwą reakcyjną. Mechanizm tworzenia dla warstwy prekursora jest "infiltracją podskórną”. Mały dodatek pierwiastka stopującego Si w stopach, może powodować znaczną segregację na granicy faz ciecz/ciało stałe, która spełnia warunek termodynamiczny. Zachowanie podczas zwilżania można opisać za pomocą klasycznych modeli kontrolnych produktu reakcji, a rozkład Ti₇Al₅Si₁₂oraz tworzenie Al₃Ti zgadzają się z dwoma stopniami rozprzestrzeniania się. Mała różnica między pierwiastkami stopowymi w stopach Al 6061 i 4043, powoduje znacznie różniące się struktury granicy faz, powstawanie warstwy prekursora i dynamikę rozprzestrzeniania się, szczególnie dla segregacji Si na granicy ziarn.

Dokonano krytycznego przeglądu eksperymentalnie i teoretycznie przewidzianych dyfuzyjności zarówno w ciekłych, jak i fcc stopach Al-Si-Mg-RE (RE = Ce, Sc). Do przewidywania dyfuzyjności własnych i zanieczyszczeń w stopionych stopach Al-Si-Mg-RE zastosowano zmodyfikowane równanie Sutherlanda. Samodyfuzję metastabilnego fcc Sc oceniono poprzez energię aktywacji obliczoną za pośrednictwem pierwszych zasad i zależności semiempirycznych.

Na podstawie krytycznie sprawdzonej informacji o dyfuzji, wyjaśniono opisy ruchliwości atomów dla faz ciekłych i fcc w układach Al-S-Mg-RE za pomocą pakietu oprogramowania Transformacji Kontrolowanej przez Dyfuzję (DICTRA). Obszerne porównania pokazują, że większość mierzonych i teoretycznie przewidzianych dyfuzyjności można racjonalnie odtworzyć za pomocą obecnych opisów ruchliwości atomów. Opisy ruchliwości atomów dla ciekłych i fcc stopów Al-Si-Mg-RE dodatkowo potwierdzono za pomocą prognozowanych na podstawie modelu krzywych różnicowej kalorymetrii skaningowej dla stopów A357 zawierających RE podczas krzepnięcia, w przeciwieństwie do danych eksperymentalnych. Szczegółowa analiza krzywych i mikrostruktur w stopach A357 niezawierających RE i zawierających RE wskazuje, że zarówno Ce jak i Sc mogą służyć do rozdrabniania ziarna stopów A357 oraz, że sprawność rozdrabniania ziarn przy Sc jest o wiele wyższa.

W przemyśle hydrometalurgicznym istnieje wystarczająco wiele metod wydzielania wanadu, wśród których należy zauważyć wydzielanie za pomocą mikroflotacji. Wydzielanie za pomocą mikroflotacji należy rozumieć, jako reakcję jonu metalu ze zbieraczem powierzchniowo-aktywnym (ros. PAV-sobiratelem) i ich wspólne osadzenie. Metodę tę można nazwać flotacją z osadzeniem jonów. Kluczowy dla tej metody jest wybór zbieracza, a także określenie optymalnych warunków wydzielenia i ocena efektywności procesu.

Przedstawiono wyniki otrzymywania wanadu przez flotację za pomocą zbieracza PAV. Aby wyniki eksperymentów laboratoryjnych opisywały w najbardziej prawdopodobny sposób rzeczywisty proces produkcyjny, mikroflotację wanadu prowadzono w urządzeniu jednokomorowym metodą flotacji pneumatycznej, w sposób okresowy. W celu oceny efektywności reakcji kationowego PAV z wanadem i określenia optymalnych warunków sorpcji, wykorzystano stężeniowe wykresy stanu. Dla potwierdzenia charakteru reakcji kationowego PAV z wanadem, wykorzystano metodę spektroskopii w podczerwieni. Ponieważ z technologicznego punktu widzenia flotacja pianowa jest procesem wystarczająco złożonym, do jej szczegółowego opisu dodatkowo obliczono także takie parametry, jak: uzysk, współczynnik wzbogacenia,  stopień przejścia roztworu w produkt flotacji.

Podczas otrzymywania wanadu z roztworów przemysłowych zakładu Cusovskij metallurgiceskij zavod (Rosja) dowiedziono, że otrzymywaniu wanadu nie przeszkadzają jony magnezu, sodu, wapnia, potasu. Równocześnie z wanadem do produktu flotacji częściowo przechodzą tylko jony manganu. Po prażeniu produktu flotacji wykryto fazę MnO·V₂O₅  w ilości ≤ 5%.