Istniejące praktyki i możliwości odzysku materiałów z produktów konsumenckich, które wyszły z użycia (ang. EoL), zależą od licznych czynników. Główne wysiłki w zarządzaniu e-odpadami w Australii (w ramach Product Stewardship Act 2011), obejmują zasady zbierania EoL –telewizorów, komputerów i produktów powiązanych, dzięki regulacjom prawnym finansowanym przez przemysł. Nadal utrudniony jest postęp w ramach łańcucha wartości recyklingu z powodu braku skali, dla ustanowienia pełnej operacji odzysku w kraju, a także braku krajowego zastosowania odzyskanych metali.

W oparciu o wyniki wcześniej prowadzonych badań dotyczących oceny zapasów i przepływów urządzeń elektrycznych i elektronicznych oraz zawartości w nich metali, przeprowadzono dalszą analizę przepływów metali i wartości związanych z e-odpadami. W znacznej mierze oszacowano, w jaki sposób są one obecnie odzyskiwane i/lub tracone, a także przeanalizowano bariery i szanse na zachowanie „bogactawa z odpadów”, poprzez postęp w ramach łańcucha wartości metali w Australii.

Szczegółowo omówiono szacunkowe sektor  e-odpadów i obowiązujące przepisy w Australii. W oparciu o dane z 2014 r. scharakteryzowano i przedyskutowano zawartość metali i ich wartość dla różnych kategorii e-odpadów. Zaprezentowano ogólny model łańcucha wartości dla gromadzenia i przerobu e-odpadów w kontekście australijskim. Na podstawie prowadzonych badań ilościowych w UE oraz analiz wykonanych w Australii, stworzono prognozę prawdopodobnego przeznaczenia e-odpadów w kraju, jak również wypunktowano wychwycone i utracone wartości metali w łańcuchu wartości recyklingu e-odpadów.

Wyniki przeprowadzonych badań mają posłużyć do stworzenia realnej działalności biznesowej, w celu pozyskania cennych metali z recyklingu odpadów elektronicznych w Australii.

Wody obiegowe (procesowe) z zakładów przeróbki minerałów, mogą zawierać znaczną ilość rozpuszczonych jonów metali. Wody te można poddawać recyklingowi, by następnie wykorzystać je ponownie w procesie produkcyjnym,  albo usunąć z zakładu w postaci ścieków. Gdy są one usuwane do środowiska, mogą powodować znaczne problemy dla miejscowej flory i fauny. Jedną z metod usuwania metali z systemów wodnych, która w ostatnich latach cieszyła się sporym zainteresowaniem jest technika emulsyjnej membrany ciekłej (ang. ELM), która obejmuje ekstrakcję rozpuszczalnikową i odpędzanie.

W artykule szczegółowo opisano wykorzystanie planowania eksperymentów z procesem ELM, celem usuwania jonów miedzi z rozcieńczonego roztworu wodnego.

Początkowo, do przeanalizowania najważniejszych czynników służyło ułamkowe planowanie czynnikowe. Po nim nastąpiło centralne projektowanie kompozytowe, w celu otrzymania optymalnych warunków operacyjnych.

Przedyskutowano najważniejsze czynniki związane z zastosowaniem emulsyjnych membran ciekłych, przy różnych stężeniach metali. Z roztworów o zawartości 500 ppm miedzi usunięto ponad 99% miedzi.   

Najbardziej użytecznymi, umiarkowanie ciepłolubnymi bakteriami do utleniania siarczków mineralnych są gatunki Acidithiomicrobiumoraz Sulfobacillus. Acidithiomicrobium zostało przynajmniej raz zbadane, ale jego nazwa nie jest jeszcze oficjalnie uznana. Bakterie te wcześniej określano jako nowy gatunek Acidimicrobium, ale w przypadku wzrostu temperatury w roztworze zastępowany był przez Sulfobacillus thermosulfidooxidans.

Wcześniej badano obecność tego gatunku bakterii w bioreaktorach zasilanych koncentratem miedzi, ale dotychczas nie ma wyników badań nad ciągłym procesem bioługowania koncentratu miedziowego w wysokiej temperaturze.

W artykule zaprezentowano wyniki badań będących  kontynuacją badań nad umiarkowanie termofilnymi bakteriami w temperaturze bioługowania, w zakresie pomiędzy temperaturą stosowaną dla bakterii mezofilnych oraz wysoką temperaturą.

Obserwowano wpływ temperatury na bioługowanie koncentratu miedź-srebro zczarnego łupka miedzionośnego (czarnej rudy łupkowej) w temperaturach 30, 48 i 76ºC. Stosowano kilka różnych odczynników bioługujących, w celu określenia wpływu temperatury na przydatność srebra w pozostałości po ługowaniu otrzymanej metodą hydrometalurgiczną. Badania wykazały, że temperatura bioługowania miała wpływ na przydatność srebra.

Zaprojektowane, dodatkowe zwiększenie stężenia miedzi w roztworze powodowało Sulfobacillus thermosulfidooxidans (zastępujące gatunkiAcidithiomicrobium, podczas ługowania w 48ºC), jako dominujący gatunek żelazo-i utleniający siarczki szczep w mieszanej kulturze.

Tiosiarczan był najbardziej efektywnym ekstrahentem Ag w pozostałości z bioługowania w wysokiej temperaturze, podczas gdy chlorek żelaza oraz tiosiarczan miedzi/amonu był najbardziej efektywny w niskiej temperaturze bioługowania pozostałości.

W drugiej części badań porównano osiągi wysokotemperaturowe dla archeonów, z osiągami  dla bakterii umiarkowanie termofilnych w wysokich temperaturach, w kontekście koncentratów niklowo-miedziowych, które można wziąć pod uwagę w przypadku bioługowania. Koncentraty te zawierają jednak chalkopiryt, z którego otrzymanie miedzi jest zwykle mniejsze w niższych temperaturach wzrostu bakterii termofilnych.

Acidithiomicrobium utleniające żelazo i siarkę było dominującą bakterią utleniającą żelazo w mieszanej kulturze bakterii umiarkowanie termofilnych, w bioreaktorze o wysokim stężeniu niklu w roztworze (20 g/l) oraz ciągłym zasilaniu koncentratem niklowym. Jest to pierwsze wskazanie, sugerujące, że tę bakterię można stosować do przemysłowej przeróbki koncentratu siarczkowego metalu podstawowego. Jednakże z uwagi na jej czułość na miedź, zadecydowano się  zastąpić ją przez Sulfobacillus thermosulfidooidans w kulturze mieszanej, gdy nadawą był koncentrat niklowo-miedziowy. Ekstrakcja miedzi z koncentratu niklowo-miedziowego za pomocą bakterii umiarkowanie termofilnych, pomimo drobnego mielenia nadawy, była względnie niska (50% w 49ºC), w porównaniu z osiąganą w obecności wysokotemperaturowych archeonów (92% w 77ºC), w pojedynczych reaktorach o zasilaniu ciągłym, przy nadawach o stężeniu koncentratu 5% mas./obj. oraz czasach przebywania odpowiednio: 2,7 i 2,5 dni.

Wyższa temperatura ługowania, szczególnie z powodu drobnego mielenia nadawy, pozwoliła na sprawną ekstrakcję niklu i miedzi z dwóch reaktorach w szeregach, co wskazuje na potencjalny wymóg dla mniejszej liczby reaktorów w szeregu, niż ogólnie proponuje się dla komercyjnego bioprocesu koncentratów metali podstawowych, nieszlachetnych.

Badano stabilność cieplną faz międzymetalicznych Al-RE (gdzie: RE =  metale ziem rzadkich) z poszczególnymi RE, dla żarodpornych stopów Mg-Al-RE odlewanych pod wysokim ciśnieniem (ang. HPDC).

We wcześniejszych badaniach autorzy skupiali się na stabilności cieplnej faz międzymetalicznych w seriach stopów HPDC Mg-4Al, zawierających poszczególne RE. Obecnie badali mikrostrukturę stopu HPDC Mg-4Al, zawierającego Ce, dla lepszego zrozumienia stabilności cieplnej faz międzymetalicznych Al-Ce.

Wyniki tego badania wskazują, że główną, umacniającą fazą w stopie Mg-4Al-4Ce jest Al₁₁Ce₃, której zawartość, zgodnie z ilościową dyfrakcyjną analizą rentgenowską fazową wynosi ok. 5% mas. Faza Al₁₁Ce₃ wydaje się mieć wysoką stabilność termiczną w temperaturze 200 i 300°C, chociaż w fazie Al₁₁Ce₃, gdy temperatura osiągnie 400°C, może wystąpić zmiana morfologii fazowej, bez przemiany struktury fazowej. Ponadto, oprócz rodzaju pierwiastków ziem rzadkich i temperatury,  czynnikiem wpływającym na stabilność mikrostrukturalną stopu Mg-4Al-4Ce jest również naprężenie.

W artykule opisano wady napotykane w produktach wyciskanych, widocznych na powierzchni wyrobu, który poddano wyciskaniu, a także wady, które mogą się tworzć podcza obróki cieplnej lub przy mechanicznym wyciskaniu.

Wytrącenia osadzane w kształtownikach, które występują podczas przenoszenia wlewków, albo w aktualnym procesie wyciskania, zdarzają się sporadycznie, a ich identyfikacja dostarcza cennych informacji na temat stanu zakładu wyciskania, prasy do wyciskania oraz oprzyrządowania.

Skupiono się na wtrąceniach powstających podczas przenoszenia i przetwarzania wlewków podczas wyciskania. Takie wtrącenia zwykle powodują naderwanie wlewka przy wyciskaniu, głębokie ślady matrycy  lub widoczne wtrącenia na powierzchni wyciskanego kształtownika. Te wady mogą mieć poważny wpływ na żywotność matrycy i oprzyrządowania oraz mogą kolidować z ciągłą produkcją wyrobów wyciskanych bez wad.

Prowadzono badania, będącą próbą zapewnienia nowego, przyjaznego dla środowiska, bezcyjankowego elektrolitu do galwanizacji miedzi, zawierającego mleczan jako czynnik kompleksujący. Kąpiel składała się z siarczanu miedzi, kwasu mlekowego i siarczanu sodu. Dodatek kwasu mlekowego prowadzi do tworzenia drobnoziarnistej i wysoce przyczepnej warstewki miedzianej.

Badano wpływ składu kąpieli, gęstości prądu i temperatury na polaryzację katodową, wydajność prądu katodowego i charakterystykę osadzonych warstewek. Kontrolowano strukturę fazową i morfologię osadzonych warstewek, stosując dyfrakcję rentgenowską (XRD) i skaningową mikroskopię elektronową (SEM). Analiza obrazów XRD pokazała, że osady składały się z jednej fazy o sześciennej strukturze krystalicznej oraz wielkości cząstek 25 do 30 nm.

Antymon (Sb liczba atomowa 51) jest sklasyfikowany jako metal drugorzędny, zyskujący na strategicznym znaczeniu. Gospodarki Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych Ameryki i Japonii zależne są od importu tego metalu. Stosowany jest on głównie w elektrotechnice (mikrokondensatory, baterie ołowiowo-kwasowe, środki zmniejszające palność) oraz jako pierwiastek stopowy.  Obecnie w UE antymon należy do pierwiastków krytycznych, który jest w całości importowany z Boliwii i Chin. 

Światowe rezerwy antymonu położone głównie w Chinach ocenia się na 1,8 mt zawartości metalu. W przybliżeniu 55039 t antymonu znajduje się w Słowacji. Jego zapas oceniono na okres 10 lat. Prędkość recyklingu Sb wynosi jedynie 11%, ale z powodu jego niedoboru ocenia się, że w przyszłości bedzie ona wzrastać.

Celem artykułu było przedstawienie krótkiego przeglądu strumieni odpadów zawierających antymon oraz zbadanie obecnych i przyszłych możliwości otrzymywania go z surowców pierwotnych i wtórnych w Unii Europejskiej.

Dostawy antymonu wtórnego z recyklingu bardzo dużej ilości odpadów w postaci akumulatorów ołowiowych, wydaje się być w stanie pokryć rosnące zapotrzebowanie krajów europejskich w najbliższej i średniej perspektywie. W dłuższej perspektywie będzie to prawdopodobnie niemożliwe, z powodu obecnego wykorzystania akumulatorów bezołowiowych.

Antymon może być częściowo zastąpiony przez inny pierwiastek, stopy ołowiu i środki zmniejszające palność.

Ruda laterytowa wykorzystywana w projekcie Ramu NiCo (Papua Nowa Gwinea – PNG), zawiera ok.1% niklu, podczas gdy zawartości zanieczyszczeń, w tym żelaza, aluminium, magnezu i manganu są wysokie, np. ok. 40% żelaza.

Obecnie odzyskuje się nikiel z wysoką wydajnością w procesie hydrometalurgicznym HPAL (wysokociśnieniowe ługowanie kwasowe). Rozpuszczalne żelazo w minerałach limonitu i saprolitu może być przenoszone w tym procesie do nierozpuszczalnego hematytu. Jednakże koszty inwestycyjne i operacyjne są wysokie, z powodu surowych wymagań, co do wysokiego ciśnienia i wysokiej temperatury.

Badano odzysk niklu z laterytu niklu o wysokiej zawartości żelaza za pomocą prażenia nasiarczającego – ługowania za pomocą wody. Rozpatrzono wpływy zużycia kwasu siarkowego i temperatury prażenia nasiarczającego na wydajności ługowania. Ponad 90% jonów niklu współługowano za pomocą wody z mniej niż 10% żelaza, w optymalnych warunkach prażenia z dodatkiem kwasu siarkowego. W procesie można uzyskać skuteczne oddzielenie niklu od współistniejących pierwiastków, w tym żelaza i aluminium.